Tagarchief: review

4 weken vega

Recepten voor de zondag, review,

In een eerder blog kon je alles al lezen over hoe ik mijn gezin en huishouden een beetje groener wil maken. (blog gemist? klik hier) Een van de dingen in huis waar je echt het milieu mee kunt helpen is het laten van vlees. Klinkt wellicht een beetje vreemd in de oren, maar de hele vleesindustrie is een van de grootste milieuvervuilers die we hebben. Daarbij, denk eens aan al die dieren. Dieren met gevoel, die opgesloten zitten. Machines als moeder, nooit gras onder hun voeten, dag en nacht binnen, opgesloten tot ze geslacht worden, wat ook niet zachtzinnig is. Diervriendelijke vleesproducten bestaan nu eenmaal niet, hoeveel sterren ze er ook op plakken. Ik ben eerder als eens vegetarisch geweest. Een heel jaar lang at geen vlees, kaas en kocht geen lederproducten. Al een hele tijd zijn we in huis flexitariër. We eten wel vlees, maar lang niet elke dag. Ik ging voor 70% vega. Toch wilde ik net iets meer. Ik kwam het e-book van Roos Houwer tegen. 4 weken vega. En dat viel niet helemaal tegen.

Het boek begint met een introductie van de schrijfster. Waarom zij gestopt was met eten van vlees. Hierna volgt een deel informatie over waarom het eten van vlees beter is voor mens en milieu. De informatie is goed uitgezocht en je kunt zelf in de bronnenlijst de informatie nog eens uitgebreider nalopen. Zo wordt het eten van geen vlees meer echt een bewuste keuze.

He boekje is opgedeeld in 4 gedeeltes. De vier weken voor het vega eten. Het handige ervan is dat er een gehele weekplanning is, met boodschappenlijstje al klaar voor je. Je hoeft het enkel over te schrijven of van achter je schermpje te bestellen om thuis bezorgd te krijgen. Hierbij moet je alleen opletten dat de recepten geschreven zijn voor 2 personen. Wij verdubbelen dus alle ingrediënten. Wat ik zelf prettig vind aan de vooraf opgeschreven weken, je hoeft niet na te denken wat je gaat eten. Het is gebalanceerd met de ene dag pasta en de dag erna rijst.

Wat mij direct opviel de eerste week was dat er weinig tot geen vleesvervangers worden gebruikt. Geen vega burgers of iets dergelijks, maar gewoon echt veel groenten. Wel wordt er erg veel gebruik gemaakt van kaas. Feta komt de eerste week veel voor. Niet dat dit betekend dat je dit ook 3 maal moet kopen. Het is zo afgestemd dat je juist je hoeveelheden opmaakt door de week heen. Dat is het geheim achter de maaltijdplanning, wat ook in het e-book wordt uitgelegd. Zo gebruik je in week 2 van een bloemkool de roosjes op dinsdag en de stronk op donderdag. Je draagt dus niet enkel bij aan een beter milieu door het minder eten van vlees, maar ook door minder afval te produceren.

De eerste week viel ons reuze mee. Je mist bij veel gerechten het vlees ook helemaal niet. Misschien omdat ik eerder ook al geen vlees toevoegde aan bepaalde recepten, maar toch merken wij geen verschil. Het is natuurlijk ook niet je eigen spaghetti die je ineens zonder gehakt moet eten, maar een heel nieuw recept, met een hele nieuwe smaak waarbij je nooit vlees hebt gegeten en het dus ook niet mist.

De kinderen vonden het maar niks. In eerste instantie dan. Mijn puberende dochter zei dat ze vlees nodig had. Hamburgers zijn een essentieel onderdeel van het leven, als het ware. Op donderdag was ze om. De groene curry die op deze dag gepland staat mag ik vaker maken voor haar. De bami van dinsdag was lekkerder dan die wat we normaal gesproken eten en de tomatenrisotto ging helemaal op.

De recepten zelf zijn het enige minpuntje aan het boek. Ze zijn niet geschreven voor beginnende koks. Je merkt dat de schrijfster zelf de recepten heel goed kent en ze op gevoel heeft geschreven. Een handjevol hier, een beetje daar. Niet helemaal “hufter-proof” zeg maar. Voor mensen die echt een recept moeten opvolgen is het een beetje frustrerend puzzelen in het begin. Met mijn eigen ervaring van het opvolgen van receptures zie ik hier natuurlijk vaker foutjes in dan een ander, maar ook mijn vriend (die dus een soort van voorgaande mens is) viel het op. Toch lukt het ons beide om een lekker gerecht op tafel te zetten.

Vlees is niet alleen slecht voor het milieu het zijn ook veel weightwatchers punten (jaja, daar zijn we ook mee bezig). Veel groenten is goed voor als je een dieet volgt. Het enige nadeel is dan de creme fraiche die erin wordt gestopt of de feta die erop wordt gestrooid. Toch is dit makkelijk te behelpen door deze producten te vervangen met light producten. Alle gerechten zijn op die manier zeer zeker dieet-proof. En ik denk dat als je een beetje wilt afvallen dit boekje je daar zeker mee kunt helpen.

Benieuwd naar het e-book? Via deze link kom je terecht op de website van 4 weken vega. Je vind hier onder andere inspiratie, blogposts met nog meer lekkere vega recepten en kun je het e-book zelf kopen. Speciaal voor jullie heb ik ook nog een extraatje. Met de code COCKTAILS krijg jij als lezer speciaal E10 korting op de aanschaf van het e-book. Het kost dan nog enkel 12,45 wat dit boek toch echt meer dan waard is.

Review: The ballad of songbirds and snakes

review, , , ,

Of gewoon de ballade van slagen en zangvogels in het Nederlands. Mocht je het nog niet hebben gelezen raad ik je aan dit eerst te doen. Ik kan er niet echt veel over vertellen zonder op het boek in te gaan. De plottwist en het einde houd ik natuurlijk gewoon geheim.

Ambitie motiveert hem.
Competitie drijft hem.
Maar macht kent een prijs

Het verhaal gaat over de jonge Coriolanus Snow. Als je de hunger games hebt gelezen (of gezien) weet je al dat deze later tijdens de 74ste Hongerspelen president van Panem is. Toch is hij dat niet zonder slag of stoot geworden. Zijn familie, ooit hoog in naam en prestigieus, zijn flink omlaag gevallen met enkel hun naam die hen nog in het Capitool houd. Het verhaal begint dan ook met Coriolanus die kool kookt voor ontbijt en daarbij zweert dat later nooit meer te hoeven doen. Het is het begin van de 10de hongerspelen en die zien er toch beduidend anders uit dan wij ze zijn gewend.

Het verhaal speelt zich af in het Capitool. Niet de welvarende stad die we kennen, maar een na-oorlogse zone vol honger en armoede. Waar mensen en kinderen tijdens de oorlog met de districten een zware tijd hebben gehad. Je krijgt er bijna medelijden voor. Het ontwikkelen van deze samenleving naar die wat de hongerspelen aanmoedigt is een leuk psychologisch ding om te zien. Mensen kijken niet naar de Hongerspelen, maar vinden ze eigenlijk maar wreed en afschrikwekkend. Iets wat moet, niet iets wat ze aanmoedigen. Tijdens de 10de Hongerspelen veranderd dit, mede ook door acties van Coriolanus.

Waar de Hongerspelen uitsluitend in de ik vorm zijn geschreven is de ballade van slangen en zangvogels dat niet. Wel is het gehele boek uit het oogpunt van Coriolanus. Je leest zijn gevoelens en gedachtes. Hoewel soms deze niet geheel duidelijk zijn waarom hij bepaalde acties uitvoert. Het verhaal laat blijken dat hij zelf niet goed weet waarom hij sommige keuzes maakt. Uit liefde, uit ambitie of uit angst? Hetzelfde als Katniss. Waarom at Katniss de bessen op?

Tijdens het verhaal zie je hoe de mensen iets gruwelijks kunnen gaan aanmoedigen als er maar een mooi gouden randje omheen zit. Ze zijn niet kil of harteloos, maar laten zich liever afleiden door dingen om de hongerspelen heen dan om de kinderen elkaar te zien afslachten. Je ziet een wereld langzaam veranderen in de wereld waarvan je weet dat hij gaat worden.

Een ander character van het boek is Lucy Gray. Een character wat ons veel (soms een beetje te veel en ligt het er erg dik bovenop) aan Katniss Everdeen laat denken. Het meisje van district 12 die uitgekozen wordt om mee te doen aan de Hongerspelen. Coriolanus is haar mentor. Iets wat ze voor de eerste keer sinds het begin van de Hongerspelen proberen. Als student van de academy kan hij hiermee zijn schoolcarrière goed mee afsluiten. Niet dat hij blij met de toewijzing. Hij ziet het zelfs als een vernedering. District 12 is niet bepaald het beste district. Als Lucy Gray wint kan hij naar de universiteit. Als ze direct dood gaat, is dat ook het einde van zijn carrière. Daar zit zijn drijfveer om haar te laten overleven.

Tijdens het verhaal zie je hoe de kandidaten slecht behandeld worden. Ipv het trainingscentrum worden ze in de apenkooi in de dierentuin gezet. Krijgen geen eten of andere faciliteiten en moeten wachten tot ze de arena in gaan. Coriolanus en Lucy Gray ontdekken al snel dat als zij zingt er mensen komen kijken. Als er entertainment is, dan geven mensen eten. Dit laat hem denken dat als mensen kunnen gokken, ze ook geld uitgeven om hun keuze te helpen in de arena. Dit is dan het punt dat de sponsors in beeld komen en de Hongerspelen van een straf naar een entertainment gaan.

Lucy Gray leert Coriolanus over district 12, de mockingjay en de liedjes. Ze zingt en schrijft haar eigen liedjes, dezelfde liedjes die later terug komen in de originele boeken. Het laat zien precies waarom president Snow zo tegen Katniss was. Waarom hij wist juist hoe gevaarlijk zij was. Hij had het allemaal al eens eerder gezien.

Toch vraag ik mij nu af of de naam van Prim wel zo random was. Dat iedereen had verwacht dat Katniss het voor haar ging opnemen. Had Madge het helemaal zelf bedacht om de pin van de mockingjay te geven. Was niet alles gepland rond het moment dat Katniss die Arena in moest? Dat ze wisten hoe ze zich met Peeta zou ontwikkelen. Dat iemand de geheimen en zwaktes van president Snow heeft ondekt en alles zo heeft gepland. Een beetje alles van 60 jaar ervoor begint zich opnieuw uit te spelen. Nu ik de trilogie opnieuw lees met dit in mijn achterhoofd zie ik toch een heel ander verhaal zich ontwikkelen.

Ik geef het boek een 4/5. Het leest lekker en ik heb het in enkele dagen uitgelezen. De personages zijn goed uitgewerkt en ook het verhaal zit goed in elkaar. Toch lijkt het allemaal net een beetje te veel op elkaar om toeval te zijn. Of er komt nog een deel of twee wat dit wat meer gaat uitleggen en mijn voorspelling laat uitkomen, of ze had gewoon te weinig creativiteit om iets nieuws te bedenken. Toch denk ik het eerste. (misschien een beetje hoopvol). Als je van YA en de hongerspelen houd moet je deze zeker lezen.

Apekooien in Monkeytown

Dagje uit, review, , ,

“Link wilt naar Monkeytown.” Zo maakte ik Yorick afgelopen zondag wakker rond half tien. Hij mocht eigenlijk uitslapen, maar ik had op de een of andere manier ineens een brainfart gekregen om iets te gaan doen. Ik had energie en ik had er zin in. Nu ben ik wel enigszins geïnfluenced door Instagram. Ik had al vaker leuke posts en stories voorbij zien komen over deze plekken en wilde graag eens meedoen met de meute. “Mijn persoonlijke hel.” Zo noemde ik deze lokale krijspaleizen. Niet dat ik er in veel of vaak ben geweest, maar een aantal zijn toch echt verschrikkelijk. Van die plastic tuinstoeltjes, die je met mijn gewicht niet helemaal vertrouwt, en overal krijsende kinderen en nog harde krijsende moeders. Verschrikkelijk vind ik het. Vandaar dat ik op jullie posts en stories zo aangenaam verrast was. Het leek er wel een beetje rustig. Dus vol goede moed begon ik aan dit avontuur.

Ik zocht eerst op de website naar de openingstijden (snel gevonden) en de entreeprijzen (onvindbaar). Ik kon echt nergens op de website zien hoe duur dat kreng was en heb uiteindelijk via google de prijs van een monkeytown op een andere locatie gevonden. De hele website schrok me eerlijk gezegd een beetje af. Het menuknopje deed het niet, je kon alleen naar beneden scrollen en het filmpje op de voorpagina ging over de komende opening in 2017. Niet up to date dus. Ik liet me echter niet afschrikken en wilde er toch echt naar toe. Lily was bij het zien van het filmpje wel enthousiast. Ze had er reclames over gezien en die zag er toch echt stommer uit. Door de reclames wilde ze in eerste niet gaan, maar door de website wel. Verouderd, maar dus wel effectief. Zoey was niet over te halen en bleef thuis op haar telefoon spelen en donals ducks lezen. Ze deed zelfs de afwas. (ja ik was ook in shock)

De locatie kende ik al een beetje. Er zijn meerdere sportgelegenheden in de buurt van een grote parkeerplek. Denk dat als je er nog nooit bent geweest je denkt dat dit hem niet gaat worden, maar het is maar een parkeerplek. We kwamen binnen en link rende meteen de gang door. Tot hij schrok van een enorme kunststoffen krokodil en weer terug rende. We betaalde de entree (E7,95 per kind, volwassenen zijn gratis) en zochten een plekje. Schoenen uit (ik had speciaal voor de gelegenheid mijn Pilea sokken van Studio Inktvis aangetrokken) en rennen maar. En dat deed Link wel. We waren rond half elf/elf uur aangekomen en het was er niet super druk. Je had nissen met bakken en tafel met stoelen. Leren comfortabele banken en stoelen. Oh wat een luxe. Minder luxe zijn dan weer die posters die overal ophangen dat eigen eten en drinken niet is toegestaan. Met die entreeprijs had ik dat ik eigenlijk wel verwacht. Was ook nergens op de website te lezen, dus een beetje een bummer.

Het gehele monkeytown was kleiner dan ik had verwacht. Het bestond uit een groot klimtoestel met verschillende glijbanen (3) voor kinderen van 4 tot 12 en een klein hoekje met klimtoestelletje en glijbaantje voor de kleintjes. Bij beide klimtoestellen waren een ballenbak aanwezig. Boven de 12 jaar kon je er niets doen. Beetje vreemd aangezien je tot je 18de entree moet betalen. Ik snap dat je 18 moet zijn om als begeleiding mee te gaan, en dat deze verplicht is, maar stel je bent 17 jarige stagiaire en je BSO gaat er heen, of je KDV dan moeten die gewoon voor je betalen. Vreemd idee. De klimtoestellen, in tegenstelling tot de website en buitenlocatie, zagen er netjes en goed onderhouden uit. Het oogde er in eerste instantie zelfs schoon. Naarmate de tijd verstreek werd de vloer steeds viezer (ook omdat mensen hun kinderen in de toestellen laten eten terwijl dit niet mag) en ik vroeg me af of ze die echt iedere dag deden poetsen, aangezien het eerder echt schoon was.

Link rende de hele tijd rondjes en klom overal op. lekker druk doen in de ballenbak, bouwen met schuimblokken en van de glijbaan af samen met mama. Tot hij de auto’s zag. Die dingen waar je in kunt rijden. Als echte autofanaat waren deze reuze interessant. Jammer dat je er voor moest betalen. Zeker gezien de vrij hoge prijs voor enkel een klimtoestel. Lily had de grootste lol op de trampoline. Zeker toen haar broertje erbij kwam. Hoewel ze al 10 is, vond Lily het er erg leuk. Ze gilde toen ze de steile glijbaan af ging en maakte echt grote lol. Ze wilde graag lasergamen, alleen dit was nog niet open. Ging pas om 13:00 open. Beetje jammer. Stond ook weer niet op de website dat dit afwijkende openingstijden had. Zeker aangezien we niet de hele dag konden blijven, Link doet nog steeds dutjes.

We namen even pauze. Link kreeg zijn meegebrachte roosvicee en koekjes, Yorick en ik namen een koffie en Lily kreeg een slush puppie. De koffie was echt DE cappuccino. 3,25 is wel echt een hogere prijs voor een gewone cappuccino en we waren met zijn drieën 9 euro kwijt aan drinken. Snap dat je geld wilt verdienen, maar om de prijs zo hoog te maken en mensen niets zelf mee laten nemen is een beetje overdreven. De bediening was sloom en het vergat tot 3 maal toe onze order. Yup, 2 cappuccino en een medium slush puppy (rood en blauw) is lastig te onthouden. Suiker, koekjes en lepels moesten we zelf pakken en ik moest vragen voor een dienblad. Ik was overigens de enigste klant aan de bar, dus aan de drukte lag het niet. Yorick is zo iemand die nooit ergens iets hoeft te nemen, ik vind dat altijd leuk om te doen. Naast ond zat een koppel die zelf iets namen, maar waar de kinderen niets van kregen. Vind ik dan zo zielig. Ok, niet niks, ze kregen een kan ranja. Maar de vader vroeg wat hij moest halen en het meisje (dik en onverzorgd haar) antwoordde met ik wil cola. “Ik wil, Ik wil? Jij hebt niks te willen. Je kunt iets krijgen, maar zeker geen cola. Dat drink IK hier nog niet met die prijzen”. Beet hij haar snauwend terug. Man, het is maar je kind waar je het tegen hebt he. Nu ben ik zo iemand die liever omkomt van de honger dan haar kinderen iets moet ontzeggen, dus als ik zo iets hoor dan raakt me dat een beetje. Ik snap het wel een beetje hoor. Geld uitgeven is niet voor iedereen even makkelijk. Zeker niet als je met 4 kinderen bent (wat zij ook waren). De entree is dan echt prijzig en als je voor iedereen iets te drinken moet doen zijn als je extra’s na een dag al op. Daarom snap ik de hoge prijzen ook niet in combinatie met niets zelf meenemen. Mensen die iets kopen doen dat sowieso al. Die hebben daar het geld voor en nemen echt hun boterhammen niet mee. En mensen die zelf eten meenemen kopen toch niets, is alleen sneu voor hun kinderen.

Na dik 2 uurtjes rond te hebben gerend was Linkie totaal gesloopt en was het echt tijd voor zijn dutje. Hij had het er echt naar zijn zin gehad. Lily trouwens ook. Ze wilde eigenlijk nog niet naar huis gaan. Ze vond het ook echt jammer dat ze het lasergamen nog niet had kunnen doen, maar we moesten nu eenmaal naar huis. Mama was ook totaal op. Ik heb zelfs een beetje meegeklauterd met Link en had mijn stappendoel voor die dag wel gehaald met achter dat kleine mannetje aan rennen. Ook Yorick vond het een geslaagde ochtend. Zeker voor herhaling vatbaar. Alleen dan na het dutje denk ik. Hoewel, toen wij weg gingen het wel echt drukker begon te worden. Dus ik denk dat je, wil je niet in de topdrukte zitten, of in de ochtend moet gaan, of later op de dag. Wij gaan in ieder geval nog eens een keertje terug.

Met zijn tweeën in de ballenbak