Waar de zwangerschap jaren leek te duren, lijken de afgelopen 9 maanden om te zijn gevlogen. Het is waar hoor, de tijd gaat snel. Bij ieder kindje lijkt hij echter sneller te gaan.
2 dagen voor datum diende Link zich aan. Voor mama 2 weekjes te laat, misschien wel 3, die zat al gespannen te wachten tot hij zou gaan komen. Iedere beweginkje, iedere voorwee (en dat waren er behoorlijk wat) ieder wat-dan-ookje werd bejubeld met de hoop dat het eindelijk zo ver was. Pas toen ik daarmee stopte en mij helemaal ontspande begon het.
Nu is onze Linkie al 9 maanden bij ons. Het is bizar om te denken dat we eigenlijk al 1,5 jaar met hem bezig zijn. Gisteren is hij voor het eerst gaam zwemmen, en wat leuk dat hij dat vond!
Hij kruipt, hij staat, hij probeert langs de tafel te lopen. Bizar wat hij in zo’n korte tijd allemaal al kan. Ons kleine spekje van 73cm en in de 9 kilo. Zelfs zijn gewicht is al verdubbeld. Maatje 74 gaat niet meer lang passen. Dat was de laatste echte babymaat. In sommige winkels gaat ze tot 74 ipv 68. Nu al naar maatje 80!
Al die dingen die we al hebben mogen meemalen. Zijn eerste voeding, zijn eerste poepje, de eerste keer bij de trotse grote zussen (want wat houden ze van hem), zijn eerste glimlach, zijn eerste fruitje, het eerste koekje, het tijgeren, het kruipen, het staan, het brabbelen wat op mama lijkt en de lol in het zwembad.
Soms kijk ik naar hem. Dan ben ik trots. Dan zie ik hem zijn dingetjes doen. Staan, of ergens op patsen met zijn handje, helemaal in zijn eigen kleine bubbeltje. Dan vraag ik me af of hij weet dat ik kijk. Dat ik me probeer voor te stellen dat hij dat friemeltje was die vorig jaar nog zo uitbundig in mijn buik aan het turnen was. Dan ben ik dankbaar. Dankbaar voor hem, voor dd liefde die hij geeft en krijgt.
Wat lief, dat ik deel mag zijn van zijn leven. ❤️
Tussen Luiers en Cocktails 